IDEMA Kalkınma çalışanları yazıyor: IDEMA, LIFE Projesi Mersin Koordinatörü Dr. Gökçen Özbek COVID-19 sürecinde değişen eğitim sistemine dair yazdı.
Eskiden, sınıflarımızda müfettiş öncesi hazırlıklar yapılırdı. Sınıf fiziksel olarak derlenip toplanır; belli sorular çalışılırdı. Hababam Sınıfı’nın “-Adın ne? Hazreti Ebubekir? -Kaç yaşındasın? 1453!” şeklinde devam edip giden sahnesini hatırlarız. Benzer şekilde, eğitim sistemlerinin aslında Müfettiş Korona’ya karşı da bir hazırlığı vardı; çiçek olmuş beklemiyordu. Ama İnek Şaban ve Güdük Necmi’nin repliklerini şaşırması gibi, eğitim de bu hazırlık sürecine rağmen repliklerini şaşırıp bocalamaya başladı. Aslında hazırdık veya sıkı sıkıya hazırlanıyorduk. Neden böyle olduk?
Koronavirüs nedeniyle, şubat ayı ortasında Çin’den başlayarak dünya çapında pek çok ülkede okulların kapatıldığını görüyoruz. Mart ayı sonlarına ulaşırken, UNESCO’nun verilerine göre 165 ülkede okullar tamamen kapatıldı. Bu durum 1,5 milyarın üzerinde öğrencinin pandemiden etkilendiğini gösteriyor.
29 Mart itibari ile COVID-19 virüsü nedeniyle okullarını ülke çapında (mor renk) ve lokal bazda (pembe renk) kapatan ülkeler
Peki, ülkelerin eğitim sistemleri bu durum karşısında neler yapıyor? Öncelikle, Kuzey Amerika başta olmak üzere, bazı bölge ve ülkeler, yarıyıl tatilini uzatarak zaman kazanıyor. Fakat, pek çok ülke halihazırda var olan teknolojilerini, bilgi ve birikimlerini kullanarak hızlı çözümlere gitmeye çalışıyor. Bu çözümler radyodan ve televizyondan eğitim, Youtube gibi çeşitli online platformlarda içerik paylaşımı, COVID-19 sonrası yapılandırılan uzaktan eğitim platformlarından ve websitelerinden yazılı/video içeriği paylaşma şeklinde olabiliyor.
UNESCO’nun sitesinde yukarıda özetlediğim çözümleri detaylarıyla görmek mümkün. Bu çözümleri tek tek incelediğimizde ise, K12 (ilk-orta ve lise eğitimi) seviyesinde ulusal eğitim sistemlerinin günümüz teknoloji adımlarını takipte zorlandığını görebiliyoruz.
Aslında, ülkeler bütün eğitim sistemlerini uzaktan eğitime ve evlere taşıma konusunda 2000’lerden bu yana farklı projerle pratikler yapıyordu. Örneğin;
- Amerika Birleşik Devletleri’nde “Kendi Cihazını Getir” projesi,
- ABD başta olmak üzere, Ruanda, Peru, Uruguay, Etiyopya, İtalya, Nijerya, Gana, ve Portekiz ‘de yapılan “Her Çocuğa Bir Laptop” (OLPC- One Laptop per Child) projeleri (Camfield, Kobulsky & Paris, 2007; OLPC, 2020)
- Tayland, New York (ABD), Etiyopya, Hindistan, Hollanda’da gerçekleştirilen “Her Çocuğa Bir Tablet” (OTPC- One Tablet per Child) projeleri (King, 2013)
- Öğretmenler ve eğitim yöneticileri için Afganistan, Brezilya, Mısır, Kenya, Meksika ve Filipinler’de gerçekleştirilen Global Öğrenme Portali (GLP) projeleri (Camfield, Kobulsky & Paris, 2007)
- UNESCO’nun (2002) Lübnan, Beyrut ve Fransa’da gerçekleştirdiği “Dijital Ayrım ile Mücadele” projesi
- Güney Kore’nin Akıllı Eğitim projesi
- Türkiye’de gerçekleştirilen Fırsatları Arttırma ve Teknolojiyi İyileştirme Hareketi (FATIH) projesi
Tüm bu projeler, hem bir teknolojik aleti (ve altyapısını) öğretim sürecine kazandırma hem de okulların ve öğrencilerin dijital çağı yakalayarak eşitlik, zamandan ve mekândan bağımsız öğrenme gibi çıktıları amaçlıyordu.
Yukarıda örneklerini gördüğümüz gibi, dünya genelinde eğitimde teknoloji entegrasyonuna dair projeler çok olmasına rağmen, UNESCO’nun pandemi sürecinde ülkelerin açıkladığı uzaktan eğitim çözümlerine baktığımız zaman, çok az ülkenin gerçek bir çözüm ve sistematik sunabildiğini görüyoruz. Pek çok yatırım ile teknolojik altyapı kurulan ve cihaz alınan Afrika ülkelerinin hemen hemen hiçbirini bu listede göremezken; kıta Avrupası dışında kalan pek çok ülkenin de bu süreçte geride kaldığını söyleyebiliriz.
Neden, iyi ezberlediğimiz halde, bütün cevaplar virüs karşısında alt üst oluyor? Tüm bu teknoloji projeleri, elbette ülkelere bir bu süreçte hazırlık seviyesi sunuyor; fakat görünen o ki projelerin çıktıları, hedeflerinin bir hayli altında. Bu durumda tüm bu yapılanları önümüze alıp gerçekten tekrar incelemek ve dersler çıkarmak gerekiyor: Teknoloji entegrasyonunu okul ve aktörleri (öğretmen, öğrenci, veli, yönetici) ile doğru bir sistematikte (eğitim programları, öğretim tasarımı ile) işin felsefesini ve sosyolojik bağlamlarını kaybetmeden yapılandırmamız gerekiyor. Belki de başka ülkelerdeki çocukları da düşünerek eyleme geçmemiz gerekiyor.
Hababam Sınıfı’nı kendine getiren olay, Mahmut Hoca’nın kalp spazmı geçirerek hastaneye kaldırılmasıydı. Bizi de kendimize getirecek olan bu virüsün acı ziyareti olabilir mi?
Kaynakça
Camfield, J., Kobulsky, A., & Paris, J. (2007). A report card for one laptop per child closing the digital divide via ICTs and education: Success and failures. IAFF 229: Multidisciplinary Seminar in Science technology and Global Affairs. https://joncamfield.com/essays/Camfield_Report_Card_for_OLPC.pdf
King, M. (2013). Tablets in the classroom: How mobile is driving new wave of digital learning. Building a Smarter Planet. Retrieved from http://asmarterplanet.com.
OLPC- One laptop per child (2020). Portal Website. http://one.laptop.org
UNESCO- United Nations Educational, Cultural, and Scientific Organization (2002). UNESCO outlines strategy to combat digital divide. http://portal.unesco.org/en/ev.php-URL_ID=6060&URL_DO=DO_PRINTPAGE&URL_SECTION=201.html.
UNESCO (2020). Selection of national distance education platforms: https://en.unesco.org/themes/education-emergencies/coronavirus-school-closures/nationalresponses#AFRICA
UNESCO (2020). Covid-19 Impact on Education: https://en.unesco.org/themes/education-emergencies/coronavirus-school-closures